Papa, Mama en Joy Kroes zijn thuis!

Dinsdag 18 december stonden wij om 16:30u op Schiphol, klaar voor de grote reis. Aan de balie werden wij volledig doorgechecked naar Maseru.

De vluchten verliepen soepel, zonder vertraging. Tijdens de laatste vlucht van Johannesburg naar Lesotho realiseerden wij ons dat het nu echt zou gaan gebeuren. Alle eerdere “angsten” deden na lange tijd weer van zich horen: Heeft ze het daar wel goed gehad? Is ze echt zo schattig als op de foto? Wat vindt ze van ons? Zou ze ons wel accepteren? Wil ze wel met ons mee? Hoe zal de terug-vliegreis verlopen, gaat dat wel goed? Zal ze het begrijpen? Wat als dit, en wat als dat?

Toen we eenmaal (op woensdag 19 december) na de landing op Lesothaanse bodem stonden en om ons heen keken, werden we overdonderd door de schoonheid van het landschap en de oorverdovende stilte. Wat een prachtig land, wat een prachtige lucht en wat een heerlijk weer, zo uit de Hollandse koude winter. Wij hadden gehoord dat het de week ervoor alleen maar had geregend, maar nu leek het alsof de zon zelf ons begroette.
Aldaar werden we opgewacht door een dame die ons de gehele reis verder zou begeleiden, samen met een andere dame van de overheid.

Rond 17:00h waren wij in Lancers Inn, ons verblijf. Op zichzelf een bijzonder centrale en gunstige plek om te zitten. Wij hadden een moderne traditionele hut die van alle gemakken was voorzien. Lancers Inn is een prettige plek om met de kinderen te verblijven. Want een groot voordeel van onze hutjes/bungalows van Lancers Inn is dat deze in een cirkel zijn opgesteld rond een grasveld met maar 1 in- en uitgang. Dit maakt de ruimte erg kindvriendlijk. Midden in dit grasveld staat een tafel met stoelen waar wij vaak met Joy hebben gezeten en gespeeld.

De volgende dag, donderdag 20 december om 08:30h zijn wij naar het district Leribe gereden. Onderweg hebben wij genoten van alles wat het landschap te bieden had: het is zo overdonderend mooi. In de winter kan het in Lesotho ook koud en grauw zijn, maar nu keken wij onze ogen uit. Totaal duurde de reis naar het kindertehuis 2 uur. We waren erg verrast dat wij er al waren en van alles waarvan je denkt dat je gaat doen, zeggen of voelen, blijft niets meer van over.

Wij maakten kennis met beide verzorgers van Joy. Een bijzonder aardig echtpaar en zachte mensen, zoals men overigens in geheel Lesotho lijkt te zijn. Zij hebben ongeveer tussen de 25 en 30 kinderen onder hun hoede. En toen eindelijk de lang verwachte ontmoeting.

Zaterdag 22 december begon de terugreis. Joy hielp graag mee om spullen in de koffer te zetten en zij had ook haar eigen rugtasje waar zij alles wat voor haar belangrijk was in had gezet. Ook de terugreis is prima verlopen. Alle knopjes en tv-schermpjes in het vliegtuig bleken een uitermate succesvol speelgoed voor onze kleine meid.

Zondag 23 december aankomst op Schiphol.

Ontvangst van familie en enkele vrienden.

Heel fijn om thuis te zijn!

Joy is zo lief en heel erg slim. Het gaat heel erg goed samen. En meneer Calvé zou erg trots op haar zijn, want dit meiske houdt heel erg veel van een "brood met pindakaas", zo mooi als zij dat al kan uitspreken.

En nu verder. Wij zien een prachtig leven voor ons met lieve Joy. Jij bent onze schat! En wij houden heel veel van jou! Dit was ons mooiste Kerst ooit!

Mama en Papa.

Joy to the World....

Lieve Allemaal,

Vanuit een supertraag internetcafe sturen wij jullie met trots de eerste foto's van onze dochter Joy. Gisteren (donderdag) zijn we naar Leribe District, Hlotse (plaatsje) gereden. De weg was ok, de reis duurde 2 uur heen 2 uur terug en zodra je van de hoofdweg af was, sloeg de werkelijkheid hard toe: dit is een heel ander stukje wereld, maar dat zie je dan pas. Maar zowel op de hoofdweg als daarbuiten is het een zeldzaam mooi land met zeldzaam vriendelijke mensen.

We hebben maarweinig tijd om aan elkaar te wennen voordat wij terug vliegen. En er moet een hoop werk worden verzet: voor ons allemaal is het nieuw, spannend, geweldig, fijn en reuze-eng. Er zijn een aantal van jullie de weten hoe laat wij terug komen, en dat aantal zullen wij niet uitbreiden: we doen het lekker rustig aan.

Verdere info volgt nog, mogelijk vanavond. We hebben net onze eerste nacht achter de rug met een breeduit slapende Joy die het bed helemaal voor haarzelf wilde hebben..... Steeds een been, voet of elleboog die Joy slapend en zonder besef in ons gezicht duwde. Mitzy en ik zijn allebei helemaal verliefd, inclusief vlinders en dat angstig-spannende gevoel: het is voor iedereen heel bijzonder. Als vreemden ontmoeten we elkaar en als gezinnetje vertrekken we morgen. What a mindjob, vandaar ook de eerder gepubliceerde brief van de Stichting.

Dank jullie allemaal voor het meeleven, het meevoelen en jullie goede gedachten die we hier haast kunnen voelen. We houden erg veel van jullie allemaal, en van Joy nog veel meer. Ze is zo onvoorstelbaar mooi, lief en verbazingwekkend zelfstandig. Het is erg cliche, maar woorden schieten werkelijk tekort om uit te drukken wat wij voor Joy voelen......

Trotse Ndade en Mee Joy

(Papa en Mama van Joy).

Brief van St. Kind en Toekomst aan U

Dit is de brief die wij van Stichting Kind en Toekomst hebben ontvangen, gericht aan naaste familie, vrienden en bekenden:

Help ons wennen en hechten!

Als naaste familie, vrienden en bekenden heeft u ongetwijfeld meegeleefd met deze ouders in de wachtperiode tot het adoptiekind daadwerkelijk in dit gezin kon worden opgenomen.

Nu het kindje bijna gaat komen, willen we u vragen deze ouders te ondersteunen in het opbouwen van de relatie met hun kind, maar nog meer met het opbouwen van de relatie van het kind naar de nieuwe papa en mama!

Voor het kind moet alles nog beginnen, het heeft al een eigen periode achter de rug. Ze gaat mee naar Nederland, haar nieuwe thuis. Het kind weet niet wat het allemaal overkomt, snapt er niets van. Heeft helemaal geen idee wat het woord pappa of mamma inhoudt, kortom de wereld staat op zijn kop voor dit kind!

Hoe kunt u dit kindje helpen te leren wie haar pappa en mamma nu is?

Door de eerste drie maanden afstand te houden! Neem het kind niet op schoot, ook niet als het kindje naar u toe zou kruipen of lopen. Geef het niets! Mocht u een cadeautje hebben voor het kind, geef dit dan aan Mitzy of Raymond, zodat zij het aan hun dochtertje kunnen geven.

Langzaam maar zeker gaat zo'n kind dan merken: "Oh, van die mevrouw of meneer moet ik het dus hebben, dus daarom heten zij pappa en mamma, die horen dus bij mij en ik hoor bij hen". Het is een moeizaam proces voor het kind, want in feite moet het leren op een kunstmatige manier éénkennig te worden, iets wat een kind dat in een veilig gezin wordt geboren op natuurlijke manier wordt.

Wat als u zich niet aan ons verzoek houdt? Dan heeft dit kind een verhoogde kans in de puberteit een "vlinder" te worden. Hij/zij vindt heel veel mensen en leeftijdsgenoten leuk, maar heeft geen hartsvriendin of boezemvriend. Het kind heeft niet geleerd zich aan één bepaalde persoon te hechten. U kunt zich dan ook voorstellen dat het voor de hand ligt, dat in zo’n situatie later ook mislukte relaties en huwelijken te verwachten zijn bij deze kinderen.

Wij zijn ervan overtuigd dat niemand dit een kind toewenst. Onze dringende vraag is dan ook: helpt u deze ouders te ondersteunen, om van hun kindje, een veilig gehecht mensje te maken!!

(website Stichting Kind en Toekomst: zie link)

"Woh we're going to Lesotho.."

Hai hai,

Woooaahhhh, vandaag is het dan zo ver!!! Zoooo verschrikkelijk spannend!!! En zoooo verschrikkelijk leuk!! Laatste dingetjes nog te doen en dan wegwezen!

In Lesotho is het nu zo rond de 28 graden! Blauwe lucht en heel veel zonnestraaltjes. Nu even niet meer zo veel te melden. Tot vanuit Lesotho!

En, jaaahhh (hahaha) binnenkort plaatsen wij een fotootje van Joy......

Vanuit Lesotho zullen we als het lukt ook een berichtje(s) plaatsen.. En anders tot....

Groetjes en liefs Mitzy en Raymond

ons verblijf aldaar

Sinterklaas... Maar soms (te) spannend...

Lieve allemaal,

..Veel van jullie hebben zelf kinderen of je kent iemand in de familie- of vriendenkring met kinderen. Wat wij zelf soms vroeger meemaakten is dat de hele kleintjes Sinterklaas altijd erg leuk vinden, en uit kijken naar pakjesavond. Maar als de goede vrind dat op de deur bonst, ‘kruipen’ ze toch liever zo ver mogelijk weg en is het toch wel een beetje eng allemaal. Wat later op de avond durven de meesten dan toch wel los te komen van mama of papa, om hun kadootje te halen bij de Sint of wie dan ook op dat moment, maar dan gauw weer terug naar een veilig plekje om te kijken wat er nu in dat mooie kadoopapiertje zit. En die baard met zijn kornuiten mag dan wel weer weg. “Daaag Sinterklaas” is dan gauw gezongen. He he, rust. En nu dan lekker snoepen en spelen.

Of, als ze voor het eerst naar school gaan. Ja leuk, of naar de sportclub. Super geweldig. En dan sta je daar als ouder, en, kind wil niet. Huilen, tranen met tuiten. Het is toch wel eng blijkt ineens..

..Onze dochter blijkt vaak te vragen ‘..wanneer komen papa en mama nou??’ En over een paar dagen, mag ze dan eindelijk mee. Dat zal een enorme ervaring voor haar zijn.

Eenmaal terug in Nederland wil iedereen haar natuurlijk heel graag ontmoeten. En wij kunnen niet wachten, om als trotse ouders, onze dochter aan jullie voor te stellen!! Echter zullen wij het in het begin heel rustig aan doen met bezoekjes..

Zij zal nl. heel erg aan haar nieuwe omgeving moeten wennen, zich aan ons moeten hechten, aan haar papa en mama. Het zal erg spannend voor haar zijn.

Denk je eens in...
Zij verlaat haar vertrouwde omgeving, haar vertrouwde verzorgsters, haar vriendinnetjes en vriendjes. En die twee langen die haar maar liefdevol blijven aankijken, daar moet ze het nu mee doen. Nu is het echt voor haar. Datgene waar ook zij zo lang naar heeft uitgekeken. Het is “Sinterklaas avond”, maar dan eigenlijk veel enger.

De tijd zal leren wat in haar kleine bolletje omgaat en hoe ze alles verwerkt. En wij zullen zodra de tekenen van vertrouwen, rust en veilig voelen er zijn, zoetjes aan bezoekjes gaan plannen. Met vriendjes en vriendinnetjes zullen we niet te lang wachten, want ze is nou eenmaal kinderen om haar heen gewend.

Huize Kroes wordt geen streng bewaakt fort (misschien ook wel hahaha), we weten gewoon nog niet hoe het loopt. We gaan het allemaal nog leren. We hopen in ieder geval dat jullie er begrip voor hebben. En de ontwikkeling van de kleine staat bij ons voorop.

Ook hebben wij veel meegekregen aan ervaring op de Via-cursus (voor info, zie link St. Adoptievoorzieningen) en ervaringen van andere adoptie-ouders en kinderartsen. Wij zetten daarom ook op de weblog de brief die wij van St. Kind en Toekomst kregen, speciaal gericht aan jullie allemaal.

Wij willen net als jullie en vast ook net zo als Joy heel graag haar snel kennis laten maken. Maar op een voor haar prettig tempo. Houdt ook zeker deze weblog in de gaten. We zullen er af en toe berichtjes op plaatsen hoe het ons vergaat of informatie over wat dan ook.

Liefs Mitzy en Raymond

Inpakken (en wegwezen!)...

Lieve allemaal,

Dank voor al jullie lieve en warme berichtjes (ook die via email zijn binnengekomen toen de ‘reactie’ butten nog niet aktief was)!! Zo fijn om te lezen allemaal. Heerlijk. Wat hebben wij het toch goed! En wat een heerlijk fijn gevoel om te weten dat ons dochtertje ook jullie allemaal dadelijk om zich heen zal hebben, dat ze dat allemaal nog gaat ervaren.

..Nog twee daagjes en we gaan vertrekken naar Lesotho. Erg spannend.

Wij zullen a.s. dinsdagavond vliegen van Amsterdam naar Frankfurt, vanaf daar overstappen op een nachtvlucht naar Johannesburg, en vanuit daar weer in een miniscul (spannend) vliegtuigje naar Maseru, de hoofdstad van Lesotho.
LH 4683 18 december Amsterdam-Frankfurt 19.35-20.45 uur
LH 572 18 december Frankfurt-Johannesburg 22.40-10.00 uur (=volgende dag)
SA 8058 19 december Johannesburg-Maseru 13.20-14.30 uur
Terugreis info volgt nog.

Een dag na aankomst (donderdag) zullen wij onze dochter dan voor het eerst ontmoeten. Zodra ik dit schrijf slaat de buikpijn al weer toe. Thuis wijkt haar foto niet van onze zijde. Waar we zijn in huis, gaat haar fotootje mee. We zijn helemaal ‘verliefd’. En ze is echt zo lief en schattig om te zien. Zwijmel zwijmel in huize Kroes.

Vandaag wordt er ingepakt, zoals haar tandenborsteltje. Zo leuk, een roze met paarse kraaltjes er in. En kindertandpasta met Nijntje er op. Ik ben helemaal exited. Raymond heeft gisteren pantoffeltjes gekocht. Hele schattige in de vorm van witte poedeltjes met roze strikjes op de oortjes. Kan ze alvast aan Samui wennen.... Ja, we zijn gisteren gaan shoppen, en dat was errug leuk om te doen.

Wij moeten nog even uitzoeken hoeveel bagage we hebben, en hoeveel we mee mogen nemen. We gaan proberen nog zeker plek over te houden. En als het lukt, kunnen we nog wat spulletjes mee nemen om te schenken aan het kindertehuis aldaar.

Het is nog onduidelijk , waar men daar behoefte aan heeft. Sommige kindertehuizen lopen nl al overvol van de kleertjes. We zoeken het uit. En weten we het tijdig, dan plaatsen we dat op deze weblog. Wie weet, wil je nog wat kwijt en hebben wij er dan een goede bestemming voor. Mogelijk valt te denken aan kinderkleertjes, schoentjes, knuffels, praktische zaken zoals doekjes, slabbetjes en alles wat papa’s en mama’s nodig hebben om een kleine te verzorgen: het kindertehuis heeft dezelfde uitdagingen als met ieder ander kind ter wereld.

Het is natuurlijk kort dag, maar, het zal niet de laatste keer zijn dat we naar Lesotho gaan. Of iets zullen ondernemen voor de kinderen aldaar. We houden jullie op de hoogte.

Liefs, Mitzy en Raymond

Wij gaan naar Lesotho...!!!

Hallo lieve familie, vrienden en kennissen,

Voor sommigen die we lang niet hebben gesproken komen wij natuurlijk weer eens met verrassend nieuws.... En anderen zijn reeds op de hoogte. Weer anderen weten een beetje. Maar vandaag is dat anders. Want hier onze site "Kroes Online". Yoehoooeee..

Wij zijn nu ruim 4 jaar geleden gestart met met onze adoptieprocedure. Na het lange wachten is het nu dan eindelijk zo ver.

Inmiddels biedt internet zoveel meer mogelijkheden, dat wij eigenlijk iedereen via deze weg op de hoogte willen houden. Wij zijn nl gezegend met een uitgebreide warme groep mensen om ons heen (fam/vrienden/kennissen). Dat brengt met zich mee dat het niet haalbaar is om iedereen uitgebreid op de hoogte te houden van alle dagelijkse gang van zaken, buiten ons drukke leventje om. Hahaha, ja hoor ik de ouders al denken. "Wacht maar, je dacht dat je het druk had, maar nu gaat het gebeuren". Laat maar komen, wij kijken er naar uit. hihi.

Vandaag vrijdag 14 december 2007 kwam het blijde nieuws. Wij mogen a.s. dinsdag 18 december 2007 naar Lesotho afreizen(!!!) om ons dochtertje te onmoeten en mee naar huis te nemen. Wanneer we thuiskomen...... dat laten we nog lekker even niet weten :-)

Wij zijn SUPERBLIJ en Gelukkig en Happy en inmiddels onze stem kwijt. Want ja, ik (Mitzy) heb natuurlijk meteen mijn hele mobiel afgewerkt. Ook Raymond heeft aardig zijn best gedaan. Maar de stembanden hebben het nu even met ons gehad. Dus de rest sparen we maar op voor die kleine.

We hebben vandaag ook een foto van haar gekregen. En, och, het is het zo een lief mooi meiske. Krijgen het er helemaal warm van. Onze dochter! Er wordt geen stap meer gezet zonder haar foto. Wij met z'n drietjes zijn nu al helemaal een gezinnetje.

Haar kamertje is inmiddels klaar. Raymond heeft zojuist de laatste hand gelegd. En van de week gaat men nog haar gordijntjes ophangen.

Dit was dan het eerste bericht. Zijn benieuwd hoe dit werkt. Als het goed is kunnen jullie ook berichtjes plaatsen en wij ook weer fotootjes. We gaan het allemaal nog ontdekken.

Nu gaan we dan maar snel inpakken!! Op naar Lesotho!!

Liefs Mitzy en Raymond